ΝΕΚΡΑ ΦΥΣΗ
Τόσο μικρή του φωτός η χαραμάδα,
στις γρίλιες που οι νοήμονες ανακάλυψαν
για να διαφυλάξουν το πολύτιμο μέσα τους,
που στο ξύλο ν’ ανασάνει, δεν αρκεί.
 
Πολτοποιημένα δέντρα, άλλοτε καταπράσινα,
πατούν το ένα τ’ άλλο, έτσι στοιβαγμένα
που έχουν αφεθεί, κατά εκατοντάδες,
με προσκέφαλο και κατωσέντονο
κι από πάνω το επόμενο, να βαραίνει η πνοή.
 
Χιλιάδες κλαδιά φλύαρα εξιστορούν
των ανθρώπων τα πάθη, τα λάθη, το Θείο Δράμα
όσο η ζωή τους διαρκεί, όσο το υλικό αντέχει,
ώσπου να οδηγηθούν ξανά,
σε καινούριας κοπής
κυκλική οικονομία των λέξεων.
 
Κι ανάμεσά τους ένα βλαστάρι,
με μια ελπίδα τσακισμένη,
δυο τρεις χαραγμένες αναμνήσεις,
και πέντε αράδες ζωή μέσα του,
σιγοτραγουδά τον πόνο του έρωτα,
τη θνητότητα των λέξεων
στη βιάση του χρόνου,
τη θλίψη της Γης
από την οποία ξεριζώθηκε
κι έγινε βιβλίο περιττό,
σαν και τούτο δω

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Για τον φίλο Διονύση Ντισό

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΝΤΙΣΟ
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια απόπειρα, μια ανάγκη επικοινωνίας του καλλιτέχνη με το κοινό του. Ίσως, όμως, η καλλιτεχνική δημιουργία να είναι πρώτα η εσωτερική ανάγκη του καλλιτέχνη να εκφράσει τον εαυτό του, να εξωτερικεύσει προσωπικά του βιώματα και, με τον τρόπο αυτό, να τα υπερβεί, να ελευθερωθεί από αυτά. Τα γραπτά του Διονύση Ντισό έχουν μια δική τους ζωή, που πηγάζει από την ψυχή του δημιουργού τους.

«ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΕΙΔΙΟΥ»
Υπερβαίνοντας τον εαυτό του, ο καλλιτέχνης γίνεται πιο ολόκληρος και συνακόλουθα πιο ελεύθερος! Επομένως, όλη η Τέχνη είναι κυρίως αυτοβιογραφική. Και να μια ωραία μεταφορά που μας άφησε ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι σχετικά με αυτή την παραδοχή: «Το μαργαριτάρι είναι η αυτοβιογραφία του στρειδιού».

ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΜΩΣ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΟΛΑ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ;
Σε κάποιες ευτυχισμένες στιγμές της δημιουργίας, το καλλιτεχνικό δημιούργημα υπερβαίνει ακόμη και αυτό που ο ίδιος ο δημιουργός μπορεί να κατανοήσει. Ας μην ξεχνούμε πως «κατανοώ» ή «συνειδητοποιώ» σημαίνει πρωτίστως πως κάνω σκέψεις, και οι σκέψεις μου δεν είναι τίποτε άλλο από τις λέξεις μου. Μπορούν όμως να χωρέσουν όλα σε λέξεις ή, αλλιώς, να γίνουν όλα σκέψεις;

«ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΠΟΥ ΙΣΟΔΥΝΑΜΕΙ ΜΕ Ο,ΤΙ ΣΕ ΞΕΠΕΡΝΑ»
Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα πιο σπουδαία στη ζωή μας δεν μπαίνουν σε λέξεις, δηλαδή δεν μπορούμε να τα σκεφτούμε, αλλά να τα νιώσουμε, να τα διαισθανθούμε. Θα αφιερώσω στον Διονύση Ντισό έναν πολύ όμορφο στίχο του Γάλλου ποιητή Πωλ Βαλερύ: «Υπάρχει κάτι μέσα σου, που ισοδυναμεί με ό,τι σε ξεπερνά».

Ένα χαρακτηριστικό του ποιητικού έργου του Ντισό είναι η κίνηση της ζωής προς τα επάνω, προς το ιδανικό, αλλά με ρεαλισμό, με τα πόδια στυλωμένα στην πραγματικότητα. Σαν τη ροή ενός ποταμού, μας ταξιδεύει στο μυστικό μας κέντρο.
 
Αναμένοντας τη συνέχεια …
Φιλιώτατα,
Σάββας Φωτόπουλος